واژه نامه فرهنگی - سیاسی

معرفی کتاب واژه نامه فرهنگی - سیاسی

کتاب واژه‌نامه‌ فرهنگی-سیاسی اثر شهریار زرشناس است که در سال 1393 منتشر شد. یکی از ضروریات زمان شناسی در دوره‌ی کنونی، شناخت مکاتب و گرایش‌های فکری موجود است که اغلب این مکاتب، محصول دوران پس از رنسانس در غرب است. کتاب حاضر گامی است در جهت معرفی اجمالی این مکاتب و آشنایی با مفاهیم و واژه‌های فرهنگی-سیاسی متداول در این مکاتب. این کتاب که بر اساس حروف الفبا تنظیم شده است تنها واژه‌هایی را توضیح داده است که استفاده از آن‌ها در فضای فرهنگی، مطبوعاتی و سیاسی کشور متداول می‌باشد. برای تهیه‌ی کتاب واژه‌نامه فرهنگی-سیاسی می‌توانید به سایت کتاب ابر مراجعه نمایید.

آنچه باید درباره‌ی کتاب واژه نامه فرهنگی - سیاسی بدانیم

کتاب حاضر که به همت دکتر شهریار زرشناس به چاپ رسیده است واژه نامه‌ای سیاسی - فرهنگی است که می‌تواند کتابی کاربردی برای دانشجویان و پژوهشگران علوم سیاسی و اجتماعی باشد.

درباره‌ی این کتاب دو نکته گفتنی است:
1 ـ معرفی، توضیح و نقد واژه‌ها و مکاتب، بر اساس مبانی تفکر دینی و اسلامی صورت گرفته است و این برخلاف اغلب واژه‌های موجود در بازار ـ اعم از تألیف و ترجمه ـ است که مبتنی بر مبانی فکری و فلسفی دنیای مدرن و مشهورات برآمده از انگاره‌های غربی، نوشته شده است.
2 ـ واژه‌های توضیح داده شده، تنها آنهایی هستند که در فضای فرهنگی، مطبوعات و ادبیات سیاسی رایج کشور به کارگرفته می‌شوند و به دلیل مجال محدود و پرهیز از حجیم شدن کتاب، از توضیح پاره‌ای از واژه‌ها که متداول نیستند، خودداری شده است.

کتاب واژه نامه سیاسی - فرهنگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

همه پژوهشگران، دانشجویان و علاقه‌مندان به علوم اجتماعی و سیاسی و کسانی که دوست دارند با اصطلاحات سیاسی و فرهنگی روز بیشتر آشنا شوند.

اگزیستانسیالیسم را اغلب مترجمان، به «فلسفه‌ی اصالت وجود» ترجمه کرده‌اند، اما با توجه به مفهوم اصالت وجود، در میراث فلسفه و حکمت صدرائی و تفاوت مبنایی آن، با آنچه «سارتر» تحت عنوان «اگزیتانس» و اصالت آن مطرح می‌کند، این معادل‌سازی، یکسره نارسا و غیردقیق است. در تفکر معاصر غربی، افرادی گاه با مبانی مختلف فکری از «کی‌یرکه‌گار» و «نیچه» گرفته تا «گابریل مارسل» و «کارل یاسپرس» و «مارتین هایدگر» و «ژان پل سارتر» به صرف برخی تشابهات ظاهری و صوری، «اگزیستانسیالیست» نامیده شده‌اندکه این نیز، خطایی بزرگ بوده است. در واقع اگر بخواهیم در چنین طیف وسیعی از اگزیستانسیالیسم فلسفی سخن بگوئیم، بهتر است، از اگزیستانسیالیسم‌های مختلف و حتی مبنائاً متفاوت، نام ببریم. به همین جهت ترجمه‌ی این اصطلاح و تعریف آن، کار دشواری است. اما چون شهرت اگزیستانسیالیسم در غرب، عمدتاً به آراء و آثار «ژان پل سارتر» (1980 میلادی) برمی‌گردد و او کسی است که خود را صراحتاً اگزیستانسیالیست نامیده است ـ در حالی که مثلاً هایدگر این صفت را درباره‌ی تفکر خود قبول نداشت و یا نیچه خود را چنین نامیده بود ـ بنابراین اگزیستانسیالیسم را بر پایه‌ی آراء «ژان پل سارتر» تعریف می‌کنیم:  در این معنا اگزیستانسیالیسم را می‌توان «فلسفه تقرر ظهور نفسانی» ترجمه کرد. در واقع، اگزیستانسیالیسم سارتر، امتداد منطقی همان «منِ نفسانی‌مداری» یا «اصالت موضوعیت نفسانی» (سوبژکتیویسم) دکارتی است. اگر در تعبیر کانت، «سوژه» یا «من نفسانی فردی» در ساختنِ صورت معرفتی عالم، نقش داشته است، سارتر بر این نکته تکیه می‌کند که اگر چه جهان عینی بیرون از ما وجود دارد، اما حقیقتِ جهان عبارت است از «آگاهی نسبت به جهان» که از فلسفه‌ی پدیدارشناسی «ادموند هوسرل» اخذ شده است و در واقع به یک اعتبار، وجودِ جهان، بسته و قائم به وجودِ آن، در ذهن سوژه (من نفسانی) است. بنابراین و بر این اساس، طبق ادعای سارتر، درست است که بشر از حیث وجود، عالم را خلق نکرده است، اما از حیث ظهور، یعنی ظهور در آگاهی آدمی، عالم، منوط و قائم به من نفسانی (سوژه) است. بر این اساس، اگزیستانسیالیسم سارتر مدعی می‌شود که حیث ظهور بشر است که عالم را خلق کرده است؛10به عبارت دیگر، طبق دعوی اگزیستانسیالیم، ظهور عالم، قائم به بشر نفسانیت مدار است و همین است که این فلسفه را «قیام تقرر ظهور نفسانی» ترجمه کرده‌اند؛ یعنی اگر بشر نبود، سیب از گلابی و خوب از بد، تمیز داده نمی‌شد و عالم، ظهوری نداشت. یعنی به نورِ حضور انسان ـ منِ نفسانی خود بنیاد ـ است که جعلِ معرفت‌شناسانه و هستی شناسانه صورت گرفته است. بدین‌سان، ظهور معرفت شناختی و به اعتباری «انتولوژیک» وجود، قائم بر سوژه (بشر خودبنیاد) می‌گردد و این، همان روحِ اومانیستی اگزیستانسیالیسم است.