جریان ها و سازمان های مذهبی سیاسی ایران: از روی کار آمدن محمدرضا شاه تا پیروزی انقلاب اسلامی

معرفی کتاب جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی سیاسی ایران: از روی کار آمدن محمد رضا شاه تا پیروزی انقلاب اسلامی

جریان‌‌ها و سازمان‌های مذهبی سیاسی ایران نام کتابی از رسول جعفریان است که به بیان اتفاقات فرهنگی و سیاسی ایران از زمان حکومت محمدرضا پهلوی تا پیروزی انقلاب اسلامی یعنی بین سال های 1320 تا 1357 می‌پردازد.
در ادامه با ابربوک همراه باشید، تا به معرفی کتاب جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی سیاسی ایران بپردازیم.

خلاصه کتاب جریان ها و سازمان های مذهبی سیاسی ایران

کتاب حاضر یک مقدمه و هشت فصل دارد و به نحوه تشکیل جریان‌های سیاسی-مذهبی در دوره حکومت محمد رضا پهلوی می‌پردازد. همچنین نویسنده به ورود روحانیون و طلاب به مبارزات با رژیم پهلوی پرداخته است. در این کتاب سابقه مبارزات بسیاری از انقلابیون بزرگ از جمله رهبر معظم انقلاب آورده شده است که باعث ارزشمندتر شدن این اثر می‌شود.

برای خریداری کتاب جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی سیاسی ایران به سایت ابر بوک مراجعه کنید.

پرسش اساسی این نوشته درباره انقلاب اسلامی بهمن ماه 1357 آن است که چرا و چگونه نیروهای مذهبی و روحانی در موقعیت رهبری این نهضت قرار گرفتند؟ این در حالی است که از مشروطه به بعد، به‌طور عمده، نیروهای سکولار و عمدتا تجددخواه در صحنه سیاست ایران فعال بودند، و چنان که آگاهیم، رضاشاه با تمام قوا با سنت گرایی و شعائر مذهبی در افتاد و با مدارس دینی، مساجد و حسینیه‌ها به مبارزه پرداخته‌ و بیشترین محدودیت را از هر جهت برای روحانیون فراهم کرد. در همین دوره، روشنفکران به طور غالب، و در بیشتر نوشته‌های خود، عامل عقب ماندگی و درماندگی و درجا زدن ایران را در رسیدن به مدرنیسم و تجدد، اندیشه‌های سنتی و دین و وجود مدافعان آن تعریف می‌کردند و با همه توان مسیر انشقاق میان نسل قدیم و جدید را هموار می‌کردند. در همین دوره، بسیاری از ادیبان و داستان نویسان و شاعران و طنز نویسان معاصر با آفرینش طنزها و اشعار و هزل‌ها و هجوهای خود به نقد روحانیت و سنت پرداخته و آثارشان را پر از استهزا نسبت به این جماعت و شماری از شعائر مذهبی کردند. علاوه بر روشنفکران غربگرا، توده‌ای‌ها و کمونیست‌ها نیز نهایت تلاش خود را از یک سو برای معرفی دین به عنوان افیون توده‌ها به کار گرفتند و کوشیدند تا رهبری جوانان و نسل انقلابی را بر عهده بگیرند و تاریخ ایران را از گذشته خود منقطع سازند. در این زمینه، توفیق زیادی بدست آوردند، اما به دلیل عمیق نبودن این تفکر، آثارشان بیشتر در سطح رواج یافت. در تمام این دوره، پهلوی هم با استفاده از امکانات موجود، به رغم دینداری صوری، سعی کرد تا قدرت روحانیت را محدود کرده و آنان را به حاشیه براند.