من ترسو نیستم: خاطرات وندی شرمن مذاکره کننده ارشد امریکایی

معرفی کتاب من ترسو نیستم

وندی شرمن، دانش‌آموخته دانشگاه مریلند، معاون سیاسی وزارت خارجه آمریکا در دوره اوباما و کسی که بعد از جان کری عالی رتبه ترین مقام آمریکاییِ حاضر در مذاکرات بود، در اکثر جلسات با طرف ایرانی حضور داشت و یکی از پایه‌های اصلی تنظیم متن نهایی توافق برجام بود. البته این کتاب فقط منحصر به روایت مذاکرات هسته‌ای نیست و شرمن در بخش‌های دیگری از کتاب خاطرات خود، به مسائلی نظیر نحوه ورودش به سیاست و فعالیت‌های دانشگاهی خود و ... نیز اشاره کرده است.
کتاب من ترسو نیستم توسط مهدی خانعلیزاده و زهرا ساعدی خامنه ترجمه و در سال 1398 توسط انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی به چاپ رسیده است.

ابربوک خواندن کتاب من ترسو نیستم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کند؟

 خواندن این کتاب به تمام کسانی که علاقه به مطالعه سیاست خارجه ایران، مذاکرات هسته‌ای و هم چنین سرگذشت سیاست مداران دارند؛ پیشنهاد می‌شود.

ابربوک چه کتاب‌های مشابهی با کتاب من ترسو نیستم را پیشنهاد می‌کند؟ 

اگر علاقه‌مند به مطالعه کتاب در این زمینه هستید؛ کتاب‌های آن سوی میز، حرفه هسته‌ای و اتفاقی که در آن اتاق افتاد، پیشنهاد ابربوک به شماست.

هم‌اکنون می‌توانید کتاب من ترسو نیستم را از سایت ابربوک تهیه کنید.

همان‌طور که فشار برای رسیدن به توافق نهایی با ایران را زیاد می‌کردیم، 15 آمریکایی در هسته اصلی تیم مذاکره‌کننده‌ام دورتادور اتاق هیئت ما در هتل پالاز کوبورگ در وین نشسته و تبدیل به ستاره‌های فیلمی شدند که به نظر می‌رسید در آن گیر کرده‌ایم. نام فیلم را گذاشته بودیم «واقعه کوبورگ». تد دنسون، انتخاب آشکار ما برای بازی‌کردن در نقش کری بود. خاویر باردم بازیگر اسپانیایی با گریم و موهای بلندی که در فیلم «جایی برای پیرمردها نیست» داشت با ارنست مونیز وزیر انرژی مو نمی‌زد. کوین کلاین با سبیل، می‌توانست نقش بیل برنز معاون وزیر خارجه را بازی کند. مک کالی کالکین، بازیگر «تنها در خانه» بدون هیچ بحثی برای ایفای نقش جیک سولیوان، شریک همیشه جوان مذاکرات هسته‌ای پشت پرده بیل برنز، مناسب بود. به من گفتند نقش مرا باید مریل استریپ با گریم و قیافه فیلم «شیطان پرادا می‌پوشد» بازی کند. با وجود این مطمئن بودم که این شباهت کاملاً به خاطر مدل موهایمان است و نه به خاطر شباهت ظاهری که ممکن بود من و مریل استریپ به‌عنوان بانوی اژدها در آن فیلم داشته باشیم. فیلم ما شبیه فیلم‌های کلاسیک پرجنب‌وجوش سینمایی می‌شد که عده‌ای از دزدهای صندوق بازکن متفاوت، رانندگان متخصص در تعقیب و گریز، متخصصان دینامیت و سایر متخصصان را دور هم جمع می‌کند تا کاری انجام دهند. در عوض اما ما بازیگران، کارشناسان هسته‌ای، حقوقدانان و دیپلمات‌ها بودیم. احتمالاً این وین بود که باعث به وجود آمدن حس هالیوودی در ما شده بود. اگر تا به حال فیلم «مرد سوم» و اورسون ولز عصبانی و حس و حال توطئه‌آمیز وین در دوران بعد از جنگ را دیده باشید، می‌دانید که این شهر فضایی طبیعی برای فیلم‌های آمریکایی است. این شهر هنوز هم پر از جاسوسان و دسیسه‌های دیپلماتیک است که همه ما از همان اول تصور می‌کردیم که در حال شنود شدن هستیم یا به‌صورت الکترونیکی ما را زیر نظر دارند. من و همتای بریتانیاییم درحالی‌که در پاسیوی اتاقم در هتل، روی کاغذ حرف‌هایمان را می‌نوشتیم و آنها را دست به دست می‌کردیم در مورد تعداد سانتریفیوژهایی بحث کردیم که این معامله به ایران اجازه می‌دهد همچنان به‌صورت فعال در اختیار داشته باشد.