سفرهای گالیور با نام فرعی سفرهایی به میان برخی از اقوام دوردست جهان در چهار بخش به شرح ماجراجویی‌های دورودراز لموئل گالیور می‌پردازد که شانزده سال و هفت ماه طول می‌کشد. کتاب با شرحی مختصر درباره‌ی زندگی شخصی گالیور و در کشور انگلستان شروع می‌شود. او پزشکی خانواده‌دار است که رؤیای سفر و کسب آموزه‌های جدید به کار در دریاها می‌کشاندش و در این میان به چهار سرزمین عجیب‌وغریب پا می‌گذارد؛ «لیلیپوت» سرزمین آدم‌کوچولوها، «برابدینگنگ» سرزمین مردمانی غول‌پیکر، احمق و بی‌سیاست که با گالیور مثل حیوانات سیرک برخورد می‌کنند، «لاپوتا» جزیره‌ای معلق در آسمان با مردمانی دانشمند و فیلسوف، و در آخر سرزمین «هویهنهنم‌ها» اسب‌هایی باهوش و دانا که از بی‌شعوری «یاهوها» (انسان‌ها) در عجب‌اند. روایت اول‌شخص گالیور در سفرنامه‌اش خالی از هیجان و بی‌هیچ واکنش احساسی نوشته شده است، او تنها به روایت دقیق ماجراها اکتفا کرده و درنهایت به خواننده این اطمینان را می‌دهد که هرآنچه نوشته همه حقیقت است و ذره‌ای دروغ در آن راه نیافته است. جاناتان سوییفت با تلفیق سنت سفرنامه‌نویسی کلاسیک، طنز و ژانر فانتزی هجویه‌ای نوشته است درباره‌ی جامعه‌ی قرن هجده انگلستان، اما برخلاف سفرنامه‌نویس‌های کلاسیک تنها به روایت خاطرات و مخاطرات سفر نپرداخته و با نسبت‌‌دادن ویژگی‌های مردمان انگلستان به ساکنین سرزمین‌هایی خیالی امکانی فراهم آورده تا نگاهی انتقادی به سیاست، اجتماع و شخصیت‌های تاریخی هم‌عصرش داشته باشد و آن‌ها را به ریشخند بگیرد. از طرف دیگر سفرنامه‌ی گالیور به‌قدری رنگ‌و‌بوی تخیل دارد که می‌تواند همتای سفرهای دون‌کیشوت افسانه‌ای باشد. گالیور برخلاف دون‌کیشوت به جنگ دشمنان فرضی نمی‌رود اما هدفش از روایت این سفرها براندازی ظلم و استبداد حاکمان است، مسئله‌ای که در نامه به ناشرش آن را دلیل انتشار کتاب می‌داند و از تغییرنکردن اوضاع جهان بعد از انتشار آن اظهار نارضایتی می‌کند.
