رابعه عَدَویّه لقب گرفته به تاجُ الرجال با کنیهٔ امُ الخیر بانوی صوفی و شاعر عربی در سدهٔ دوم هجری قمری بود. او دختر «اسماعیل عدوی قیسی» بود. نام او را از این جهت رابعه گذاشتند که فرزند چهارم خانواده بود.
آن گونه که وی از خدادوستی سروده‌است برمی‌آید که از شوق به خدا و آگاهی بر دریافتن زیبایی ازلی اوست نه از ترس عذاب یا طمع در ثواب او.
رابعه یکی از کسانی است که فریدالدین عطار در کتاب تذکره الاولیایش از او یاد کرده‌است. رابعه صوفی ای بود ربودهٔ جذبات الهیه و در طریقت جذبه اش بر سلوک غلبه داشت. او طبع شاعری هم داشته و اشعاری در عشق به خدا سروده‌است.
وی را با صوفیانی چون حسن بصری، ابراهیم ادهم، سفیان ثوری و مالک دینار هم‌دوره دانسته‌اند.
مطرب عشق" نوشته "یحیی یثربی" که در آن "داستان زندگی نخستین منادی عشق عرفانی رابعه عدویه" را بیان می‌کند. "مطرب عشق" روایتی جذاب به قلم "یحیی یثربی" است که تصویر منحصر به فردی را از زندگی او ارائه می‌کند.
