سلوک دینی جلد7: روزه دریچه ای به عالم معنا

معرفی کتاب سلوک دینی جلد هفت : روزه دریچه‌ای به عالم معنا

 کتاب روزه دریچه ای به عالم معنا برگرفته از سخنرانی استاد طاهرزاده در جمع دانشجویان تربیت معلم است.
یکی از دلایلی که باعث شهرت و استقبال از این کتاب شد، نوع نگاه آن به این عمل، یعنی روزه می‌باشد.
روزه علاوه بر این که یکی از فرضیات الهی است و بر هر مسلمانی واجب است تا آن را به مرحله عمل برساند، تاثیرات واضحی بر قلب و باطن انسان می‌گذارد.
نویسنده قصد دارد تا با کمک گرفتن از نیت خالص روزه دار او را به لایه‌های باطنی روح و روان و قلبش سیر بدهد و راه‌های ظریف خودشناسی را که انسان روزه دار می‌تواند طی کند، مقابل او قرار دهد.
 همچنین عده‌ای از علما معتقدند که توجه و برسی روایات و سخنان عرفا در مورد روزه منجر به تقویت اراده و صبر در روزه‌دار خواهد شد، به همین جهت با مطالعه آثار مربوط به این حوزه، انسان احساس می‌کند با روزه‌داری خود راه‌های گمشده‌اش را می‌تواند پیدا کند.

استاد طاهرزاده همچنین متذکر می‌شود: “می گوید: ای انسان! به اندازه ای که در روزه داری عزم بلند داشته باشی، روزه برای تو ثمره به همراه خواهد آورد و لذا سعی دارد آن نوع از عزم‌های بلندی را که انسان روزه دار می‌تواند اراده کند، به او متذکر شود.”

 فهرست کتاب روزه دریچه‌ای به عالم معنا، شامل فصل‌هایی کوتاه با عناوینی از این قبیل است :

 ⁃ مقدمه؛
⁃ معنی بستن و بازشدن شیطان؛
⁃ انتظار ما از روزه؛
⁃ روزه دار شبیه خدا می‌شود؛
⁃ برکات روزه؛
⁃ روزه، گرسنگی یا بندگی؟؛
⁃ تقویت تقوی؛
⁃ گرسنگی؛ پذیرایی مقدّس خدا!؛
⁃ روزه خزینه حکمت؛
⁃ روزه دریچه عبادت؛
⁃ آزادی از وَهم؛
⁃ روزه؛ عامل نجات از وَهم؛
⁃ حداقلِ غذا، حداکثرِ قدرت؛
⁃ جایگاه دعای سحر
 خواندن این کتاب، هر سال در ماه ‌رمضان برای روزه‌داران ضرورت دارد تا برایشان یادآوری شود که عملی که انجام می‌دهند، اهمیت فراوانی برای روح خودشان نیز دارد.
هم‌اکنون می‌توانید کتاب سلوک دینی جلد هفت : روزه دریچه‌ای به عالم معنا را از سایت ابربوک تهیه کنید.

“اَلسلام علیک یا عِیدَ اَوْلِیاءِ اللهِ»  سلام بر تو ای رمضان، ای عید دوستان خدا، ای ماه نور و طهارت. با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، یعنی ماه میهمانی خاص خدا، وقت آن رسیده است که به نفسِ عادت کرده به خوردن بگوییم:  زین ‌غذاها اندک اندک باز‌بر کین غذای خر ‌بُوَد ‌نی قوت حُر تاغذای‌اصل ‌را قابل شوی لقمه‌های ‌نور را آکل شوی لب‌فروبندازطعام‌وازشراب سوی‌خوان‌آسمانی‌کن‌شتاب بهر لقمه‌ گشت لقمانی‌گرو وقت‌لقمان‌است، ای‌لقمه‌برو “   “در خبر داریم که در زمان یکی از پیامبران گذشته، سه نفر از مؤمنین در مسافرتی در محلی شب‌گیر شدند، و راه به جایی نبردند، نه محلی برای استراحت و نه قوت و غذایی. بالاخره یکی از آنها گفت،‌ من اینجا یک آشنای دوری دارم می‌روم شاید بتوانم امشب سربار او شوم. دیگری هم فکر کرد و به یادش آمد یک همکاری اینجا دارد‌، گفت می‌روم شاید بشود امشب را مهمان او بشوم. سومی هر چه فکر کرد چیزی به‌یادش نیامد. گفت: ما هم می‌رویم مسجد و مهمان خدا می‌‌شویم. فردا صبح که آمدند تا سفر را ادامه دهند، آن دو نفر هر کدام از خوبی‌‌‌‌های طعامی که در شب خوردند و از نوع پذیرایی‌‌ها صحبت کردند ولی سومی گفت: حقیقتش ما مهمان خدا شدیم ولی تا صبح گرسنگی کشیدیم. به پیامبر آن زمان ندا رسید برو و به این مؤمن بگو، حقیقتاً ما میزبانی تو را پذیرفتیم، و پذیرفتیم که تو مهمان ما باشی، ولی هر چه گشتیم خورشت و طعامی بهتر از «گرسنگی» نبود که با آن از تو پذیرایی کنیم. یعنی گرسنگی یک پذیرایی مقدّس است و برای همین هم طعام رمضان گرسنگی است و نتیجۀ این گرسنگی «قرآن» است. سفره گرسنگی را پهن می‌کنند تا قرآن را به قلب‌ها برسانند، آن وقت آیا می‌شود گرسنگی را چیزی نگرفت و به سادگی از آن گذشت؟‌ یکی از عرفا به شاگردش می‌گوید‌: «نفسِ خود را از چه می‌ترسانی، می‌ترسی گرسنه بمانی؟ مترس، زیرا که تو در نزد خدا خوارتر از آنی که تو را گرسنه دارد، خداوند، محمد(ص) و یارانش را گرسنه داشت». “