976 روز در پس کوچه های اروپا

درباره‌ی کتاب 976 روز در پس‌کوچه‌های اروپا

کتاب بسیار پر فروش و خواندنی 976 روز در پس کوچه‌های اروپا اثر محمد دلاوری، در سال 1400 و از انتشارات قدیانی روانه بازار شد. 
محمد دلاوری بخش قابل توجهی از 1000 روز زندگی در اروپا را در کشور بلژیک گذرانده و مسئولیت مدیریت دفتر صدا و سیما در این کشور را برعهده داشته است. او در کتاب «976 روز در پس‌کوچه‌های اروپا» رویکردی همه جانبه نسبت به مسائل مختلف داشته و تلاش کرده است اتفاقات روزمره‌ی خود را بی‌طرفانه گزارش کند. او خاطرات خود را در دوره‌ی اقامت در اروپا به رشته‌ی تحریر درآورده است و پس از بازگشت به ایران و خارج شدن از کار خبر، آن‌ها را ویرایش و منتشر کرده است. 
با تازه‌های کتاب ابر بوک همراه باشید. 

محتوای کتاب 976 روز در پس کوچه‌های اروپا

زبان محمد دلاوری ساده و لحن او طنز و صمیمی است. او در صفحات آغازین کتاب، هدف نگارش کتاب خود را این‌گونه شرح داده است: «من عازم این سفر نشدم که فقط از اروپا خبر و گزارش بدهم. بلکه با کوله باری از پرسش ره‌سپار شدم تا با کمک تمام حواس پنج گانه‌ام، غرب را لمس کنم و دریابم این سرزمین که نزد برخی لانه‌ی فساد و نزد برخی دیگر سرزمین رویاهاست، به راستی چگونه جایی است.» 
او علاوه بر اشتیاق شناخت راستین کشورهای اروپایی، قصد رهایی از هویت و شناسنامه‌ی تلویزیونی  خود را نیز داشته است. گفتنی است او از آنکه فقط تبدیل به آدمی شود که هر چند وقت یکبار در قاب تلویزیون ظاهر می‌شود و خبری را گزارش می‌دهد گریزان است. او در این کتاب تلاش کرده است از این چهارچوب محدود و تعریف شده خارج شود و هویت جدیدی را برای خود ترسیم کند.
کتاب 976 روز در پسکوچه‌های اروپا دارای 6 فصل است که از اولین‌ قدم‌های سفر در فرودگاه امام، مخاطب را با خود همراه می‌کند و به قلب این قاره‌ی سبز و کهن می‌برد.

کتاب 976 روز در پسکوچه‌های اروپا را می‌توانید از سایت مرجع خرید کتاب ابربوک تهیه نمایید.

در گوشه گوشه‌ی رستوران، میزهای بلندی گذاشته بودند با صندلی‌هایی شبیه صندلی‌های پایه بلند کافه‌ها... دورتادور سالن هم سبدهای بزرگ حصیری چیده شده بود که درون بعضی انبوه کرم‌ها در هم می‌لولیدند و در بعضی دیگر هزاران ملخ... این‌ها در واقع مواد اولیه‌ی غذایی بودند که برای مشتریان رستوران سرو می‌شد! همه‌ی حاضران در رستوران مراتب یکسانی در امرحشره خواری ندارند. بعضی از آن ها فقط قادرند کرم های کوچک برنج را که برشته شده اند میل کنند. از خدا پنهان نیست از شما هم پنهان نباشد من هم مرتکب این آزمایش شدم! البته من فقط کرم برنج برشته شده خوردم که تقریباً هیچ مزه‌ای نداشت. انگار نه انگار که چیزی خورده باشم. فقط نفرت ناشی از تصور خوردن کرم بود که داشت آزارم می‌داد! در چین هم عقرب سرخ شده را گاز زدم. آن هم اصلا به مرحله‌ی فهم طعم نرسید. گویا یک تکه چوب بود که زیر دندان من شکست. حرفه‌ای‌ها می‌توانستند کرم‌های بزرگ گوشتی را که چند سانت قد و نیم سانت قطر داشتند و اندازه‌ی یک پاستیل کرمی بودند زنده زنده بخورند.  اما قهارترین مشتریان رستوران، ملخ خواران بودند؛ کسانی که ملخ زنده می‌خوردند بی آن که بترسند پای ملخ در وقت قورت دادن در گلوی شان گیر کند یا ملخک، سالم و زنده به درون معده شان برسد و آن تو شروع کند به جست‌وخیز! صاحب رستوران هم این هشدار را داد که ملخ خواری کار هر کرم برنج خواری نیست! چنین کاری مهارت ویژه می‌خواهد که نه ما و نه خیلی از قدیمی‌ها این کاره نبودیم!