عبدالله جوادی آملی متولد 1312 شمسی فیلسوف، فقیه، مفسر قرآن، مدرّس حوزه علمیه قم و از مراجع تقلید شیعه در قرن پانزدهم هجری شمسی است. او از شاگردان آیت الله بروجردی، امام خمینی و علامه طباطبایی بوده و حدود شصت سال در حوزه‌های علمیه قم و تهران، علومی چون فلسفه، عرفان، فقه و تفسیر را تدریس کرده است. وی کتاب‌های بسیاری نوشته که تفسیر تسنیم و رحیق مختوم (شرح اسفار اربعه) از جمله آنها است.
جوادی آملی پس از انقلاب اسلامی ایران مسئولیت‌هایی چون عضویت در شورای عالی قضایی، مجلس خبرگان قانون اساسی، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و مجلس خبرگان رهبری را برعهده داشته است. وی همچنین در دهه‌های هفتاد و هشتاد شمسی، امام جمعه قم بوده است. او در سال 1367ش، در سفر به کشور شوروی سابق، پیام امام خمینی را به گورباچف، رهبر وقت آن کشور رساند.
جوادی آملی در فلسفه پیرو حکمت مُتعالیه است. او وجود علم دینی در حوزه علوم انسانی و تجربی را می‌پذیرد. برخی از فتواهای متفاوت وی عبارت است از: جایز بودن تقلید زنان از مرجع تقلید زن، جایز بودن تغییر جنسیت و طهارت اهل کتاب.
